فلسفی لذّات فلسفه کتابی است از ویل دورانت، مورّخ و فلسفه‌دان آمریکایی. این کتاب شامل نظریات خاص ویل دورانت دربارهٔ مسائل اساسی زندگی و سرنوشت بشر است و نخستین بار در سال ۱۹۲۹ میلادی با عنوان(کاخ‌های فلسفه) چاپ شد.عنوان کنونی کتاب یعنی لذات فلسفه را ناشران به نویسنده پیشنهاد می‌دهند و در چاپ‌های پس از آن، کتاب با این نام منتشر می‌شود. ناشران با خواندن دوباره این کتاب از لذات مسلمی که مولف در فلسفه دریافته است به شگفتی می افتند و مطمئن می شوند که خوانندگان نیز به زودی در این لذت سهیم خواهند شد. این کتاب پانصد صفحه‌ای در نه بخش و ۱۲۶ گفتار تنظیم شده‌ است. عنوان بخش ها چنین است: • مدخل • منطق و شناسایی نگری • فلسفه اولی • مسائل مربوط به اخلاق • زیبایی شناسی • فلسفه تاریخ • فلسفه سیاسی • دین • پایان نامه فلسفه را «دورنمای کل» و «عقلی که خود را بر حیات می گستراند و آشفتگی را به وحدت برمی گرداند» تعریف خواهیم کرد. (ویل دورانت) صحبت در مورد کتابی ۵۰۰ صفحه ای آن هم با موضوع فلسفه مشکل است اما آیا هیچ نباید سعی کرد؟ فلسفه چیست و از چه ابعادی تشکیل شده است؟ حقیقت چیست؟ آیا ایده آلیست ها درست میگویند که حقیقت زائیده ذهن ماست یا رئالیست ها حقیقت فی نفسه بیرون از ما وجود دارد؟ آیا حقیقت جهان ماده است یا روح (معنویت)؟ بالاخره دعوای بین این دو مکتب را می توان به صلح رسانید؟ آیا انسان ماشین است یعنی از قوانین مکانیکی در طبیعت پیروی می کند؟ جایگاه روان در انسان کجاست؟ (فصول اول تا چهارم). شناخت دنیای امروز بدون شناخت تغییرات اساسی در جهان بینی مردمان امکان پذیر نیست. یکی از تغییرات اساسی، روی آوردن به صنعت و تکنولوژی است. اما آیا اخلاق ثابت است؟ یعنی میتوان همان اصول اخلاقی جامعه کشاورزی را در جامعه صنعتی رعایت کرد؟ جایگاه زندگی زناشویی، زن و مرد امروزی و کودکان در جامعه صنعتی کجاست؟ (فصول پنجم تا دوازدهم) از خواندنی ترین فصول این کتاب، فصل چهارده با موشوع فلسفه تاریخ است. ویل دورانت تاریخ را بر اساس دین، جغرافیا، نژاد، اقتصاد و روانشناختی مورد تحلیل قرار می دهد. در فصول بعد مباحث سیاست و تاریخ شکل گیری دین مورد بحث قرار می گیرد.شاید بتوان گفت مهمترین حرفی که «ویل دورانت» در کتاب «لذات فلسفه» به آن اشاره می‌کند، این باشد که:«فلاسفه پیروز شدند؛ ولی آنها در این پیروزی یک چیز را فراموش کردند؛ آنان توجه نکردند که اخلاق منهای ضمانت‌های دینی نمی‌تواند به جامعه، تسلط بر نفس را، که یک ضرورت است، ببخشد…» ویل دورانت در این کتاب تاکید می‌کند: لذت فلسفه، مانند مراحل عالیه عشق است که مردم سفله را بدان راهی نیست.