این کتاب بخشي از خاطرات تيمسار «علي اكبر درخشاني» درباره حوادث آذربايجان در سال هاي 1324 و 1325 است. «درخشاني» از افسران پايه گذار ارتش جديد ايران بود كه در زمان‌«احمد شاه قاجار» خدمت نظام خود را شروع كرد. او پس از پايان آموزش در مدرسه نظام و آموزشگاه هاي افسري ديويزيون قزاق و ژاندارمري، سال ها به زد و خورد با عوامل مسلح داخلي و متجاوزين خارجي گذراند و به مقامات بالاي نظامي از جمله فرماندهي قشون مازندران و نيروهاي اروميه رسيد.«درخشاني» در دوره «رضا شاه» به علت مخالفت با بعضي از تصميم هاي او، از كار بركنار و منتظر خدمت گرديد.او پس از شهريور 1320 به خدمت بازخوانده شد و با درجه سرتيپي، به فرماندهي لشكر آذربايجان و ساير نيروهاي نظامي (شهرباني و ژاندارمري) آن منطقه رسيد. «سرتيپ درخشاني»، در شرايط بسيار دشوار كه در اين خاطرات مي خوانيد، از خونريزي در آذربايجان، كه دست هاي قوي در داخل و خارج كشور خواهان آن بودند، جلوگيري كرد و در نتيجه، به علت دسائس مخالفان و به خصوص «سرلشكر ارفع»، رئيس ستاد ارتش كه روابط او با انگلستان كاملا آشكار بود، دستگير شد. «درخشاني» بدوا به حبس ابد و سپس به پانزده سال زندان محكوم گرديد كه پس از حدود سه سال از زمان بازداشت، آزاد شد.او طي سي سال بعد، همواره در ايران ماند و از مخالفان شناخته شده رژيم شاه بود.